i arrived back on the day of the brexit referendum in the uk nine years ago today. the weather was exactly like it was yesterday. it was hard to believe i was in northern europe. no one i knew or spoke to thought Leave had any chance of winning whatsoever.
this is alexandra shulman’s (1957) diary entry from that day.
(from inside vogue, penguin, 2017) :
Het contrast tussen de alledaagsheid van een stembureau en de grote belangen die er op het spel staan, blijft me verbazen. Het mijne zit in het plaatselijke schoolgebouw en ik zet mijn kruisje bij ‘Remain’ onder een verzameling tekeningen van 9-jarigen.
Het is vandaag haast tropisch vochtig, en door de herhaalde plensbuien zou je haast denken dat wie daarboven ook over het weer gaat vóór ‘Leave’ is, want regen leidt vaak tot een lagere opkomst en een lagere opkomst in Londen zou daarin resulteren.
Ik was om half zes wakker, vol zorgen over het referendum. Maar zelfs om vijf over zeven was het al een drukte van belang in het stemlokaal.
Gisteravond een groot zomerfeest in het Victoria and Albert. Stuart Rose, woordvoerder van de ondernemers die pro ‘Remain’ zijn, vertelde ik van mijn gesprek met een zakenman uit Hongkong, David Tang. Die zei dat hij voor ‘Leave’ was. ‘Maar ik ga niet stemmen’, voegde hij er met zijn overbeschaafde accent aan toe, duidelijk meer geïnteresseerd in de entree van Gwyneth Paltrow. Goddank, dacht ik.
Stuart droeg een Remain-button. Hij praat zo snel en terloops dat je de indruk krijgt dat hij hoopt dat je hem niet helemaal kunt volgen. Hij is er zeker van dat Remain gaat winnen, alle peilingen wijzen erop.
Agnes Callard wrote that
In Plato’s Dialogues Socrates’ interlocutors frequently resist his counterintuitive conclusions as violations of “common sense,” and Socrates regularly replies, “why should we care so much for what the majority (“hoi polloi”) think?” (Crito 44c.) Socrates wants to know why the view is true, not who or how many hold it.
And this is why democracy is broken.